سومین کارگاه خلق استراتژی‌های نوآورانه و تحول‌آفرین

چرا برنامه‌ریزی‌های استراتژیک منجر به تغییری ملموس در سازمان‌ها نمی‌شود؟!

شاید اغراق نباشد اگر بگوییم که بخش قابل توجهی از جامعۀ سیاستگذاری و اجرایی تحت غلبۀ پارادایمی تحت عنوان «برنامه‌ریزی استراتژیک» قرار دارند. منظور از برنامه‌ریزی استراتژیک، تمرکز بر ابزارهای تحلیلی و مدل‌های گام‌به‌گام، برای دستیابی به استراتژی (چه در سطح یک شرکت و چه در سطح یک صنعت) است که عمدتا توسط گروه خاصی موسوم به برنامه‌ریزان اجرا می‌شود. اما وقتی به دنیای واقعی نگاه می‌کنیم، یعنی به خاطرات مدیران و کارآفرینان موفق بر روی شرکت‌ها و کشورهای نوآور، چندان ردپایی از تحلیل، مدل و ابزار مشاهده نمی‌کنیم. از طرف دیگر، وقتی به عملکرد و خروجی های برنامه‌های استراتژیک دقت بیشتری می‌کنیم، متوجه می‌شویم که یا بسیار شبیه هم هستند، یا به تجویزاتی کلی‌گویانه ختم شده‌اند و نتوانسته‌اند به خلق یک مسیر جدید برای شرکت‌ها و یا کشورها منتهی شوند، و به سرعت در کتابخانه‌ها بایگانی شده‌اند، از همه مهم‌تر، شاهد هستیم که جریان مهمی از متفکران مشهور، به شدت به مخالفت با مفروضات برنامه‌ریزی استراتژیک پرداخته‌اند و آن‌ها را اساسا در تناقض با ماهیت نوآوری، تغییر و اساسا با ماهیت کسب‌وکار در دنیای مدرن می‌دانند.